Pierwsza w historii wzmianka dotycząca majątku ziemskiego o nazwie Mulkenthin pochodzi z 1490 roku. Majątek ten, późniejsza wieś, przez wiele lat była lennem rodu Weyher (Weiger). Od 1867 do 1945 roku właścicielami Małkocina byli kolejni członkowie rodziny von Loeper.
W majątku ziemskim Małkocin, poza rozlicznymi gruntami, znajdował się również dworek wraz z otaczającym go założeniem parkowym. Dwór należy do dość licznej na Pomorzu Zachodnim grupy dworków szlacheckich wzniesionych w pierwszej połowie XIX w. Architektura dworu nawiązuje do XVIII-wiecznych tradycji ziemiańskich okresu baroku. Dwór składa się z dwóch części: skrzydła głównego i wybudowanej nieco później oficyny po stronie północnej.
Najbardziej okazałym pomieszczeniem jest sala balowa/myśliwska, zajmująca dwie kondygnacje. Posiada ona bogaty wystrój, drewniane, płycinowe boazerie, płycinowe drzwi, drewniany strop z balkonem.
W okresie II wojny światowej dwór w Małkocinie był wykorzystywany jako magazyn broni. Po wojnie został zaadoptowany na siedzibę PGR Stara Dąbrowa. Dworek przez kolejne lata popadał w ruinę. W roku 1977 Wojewódzki Konserwator Zabytków zlecił wykonanie ekspertyzy konstrukcyjnej, która wykazała konieczność gruntownej odbudowy. W tym samym roku dwór wraz z otaczającym go parkiem wpisano do rejestru zabytków. Prace renowacyjne zakończono w 1988 roku. Po PGR obiekt przejęła Agencja Własności Rolnych Skarbu Państwa. Od 2000 roku całe założenie dworsko-parkowe znajduje się w posiadaniu Uniwersytetu Szczecińskiego. W jego pięknych wnętrzach mieści się dziś Laboratorium Badań Środowiskowych z Centrum Edukacji Środowiskowej oraz centrum konferencyjno-noclegowe.
